ไม่ค่อยได้ดูโชว์บ่อยนัก ที่เนปาลยิ่งเป็นครั้งแรก
Tharu Cultural Program เป็นโชว์เต้นง่ายๆ เคาะกลองตีไม้ฉิ่งฉาบไม่หรูหรา นักท่องเที่ยวคงไปดูตามโปรแกรมที่จัดให้แบบเรา
เราเข้าไปเลือกแถวนั่งต่อแถวที่ว่างต่อมา คิดกันว่าดูไปสักชั่วโมง การเต้นน่าจะธรรมดาๆ อย่างน้อยก็เห็นวิถีเสียงเพลงของคนท้องถิ่นที่แตกต่างไป แต่งงก็ตรงคนท้องถิ่นเข้ามาดูกันพอควร แถมมาทีหลังก็แทรกๆเข้าตามที่ว่างข้างหน้า ซึ่งนั่งกันอย่างหลวมๆ
แบบว่าสนใจ อยากดูกันเหลือเกิน
การเต้นเริ่มด้วยท่ารำแบบกระบี่กระบอง แนวสู้กันเบาๆ ไม้กระบองนี่ฉันเห็นไกด์และชาวบ้านแถบนี้มักพกพาเวลาเข้าป่า เค้าว่าเอาไว้ป้องกันตัวเผื่อเจอสัตว์ป่า แล้วก็เป็นระบำที่ผู้หญิงมาเต้นรำไปรอบๆ ดูไปคล้ายๆเซิ้งของไทย แต่ฉันว่าของไทยสนุกกว่า บางทีเราคงยังไม่ชินด้วยแหละ ที่ชอบที่สุดเป็นระบำนกยูง มองดูแล้วคนเต้นคงลำบากน่าดูภายใต้ชุดต้องย่อ หรือก้มตัวตลอดเวลา มีจังหวะรำแพนหางให้ตื่นใจ นับว่าเข้าใจทำไม่น้อย คนดูก็คว้ามือถือมาถ่ายกันใหญ่ ฉันเริ่มคิดว่าการแสดงนี้ก็มีอะไรที่น่าดูเหมือนกัน อย่างน้อยก็ดูได้จนจบโดยไม่ง่วงคาการแสดงไป
โชว์สุดท้าย คนเต้นมีการเชิญชวนขึ้นไปเต้นด้วยกัน เรายังคิดใคร้จะขึ้นไปเต้นวะ
ไม่น่าเชื่อ แป๊บเดียว วิ่งขึ้นไปต่อแถวเต้นบนเวทีเต็มเลย
ปล. ไกด์บอกว่าชาว Tharu ที่อาศัยใกล้อุทยานแห่งชาติจิตวัน เป็นกลุ่มคนที่ย้ายมาจากอินเดีย แถบราชาสถาน
Leave a Reply